ظاهر پرهیزگاران

وَ مِن خُطبَتِهِ یصِفُ فیهِ المُتَّقین:

" وَ أمَّاالنَّهارَ فَحُلَماءُ عُلَماءُ، أبرارٌ أتقِیاءُ، قَد بَرَأهُم الخَوفُ بَریَ القِداحِ ینظُرُ إلَیهِمُ النَّاظِرُ فَیَحسَبُهُم مَرضی، وَ ما بِالقَومِ مِن مَرَضٍ؛ وَیقَولُ: لَقَد خولِطوُا! وَ لَقَد خالَطَهُم امرٌ عَظیمٌ! لایرضَونَ مِن أعمالِهِم القَلیلَ، یستَکثِرونَ الکَثیرَ. فَهُم لِأنفُسِهِم مُتَّهِمونَ، وَ مِن أعمالِهِم مُشفِقونَ."

قسمتی از خطبه 193 نهج البلاغه (متقین) :

"پرهیزگاران در روز، دانشمندانی بردبار، و نیکوکارانی باتقوا هستند، که ترس الهی آنان را جون تیرِ تراشیده لاغر کرده است. کسی که به آنها می نگرد،  می پندارد که بیمارند، امّا آنان بیمار نیستند، و می گوید: مردم در اشتباهند! در صورتی که آشفتگی ظاهرشان، نشان از امری بزرگ است. از اعمال اندک خود خوشنود نیستند، و اعمال زیاد خود را بسیار نمی شمارند. نفس خود را متهم می کنند، و از کردار خود ترسناکند."