مطلب برتر وبلاگ وحید امید زمانی

وصیتنامه ی مردی که گلوله را دوست داشت

به نام خدا می نویسم تا همه بدانند کجا هستند و چه مسئولیت سنگینی بر دوش دارند می نویسیم تا بدانید قطره های خون شهیدان چه می کند و از ما چه طلب می کنند گرچه قلم قاصر است و توان نوشتن ندارد ولی می نویسم ...

تا خدا از من راضی باشد پدران و مادران ! فرزندانتان را به جبهه ها ببخشید تا فردا در برابر علی (ع) و فاطمه (س) شرمسار نباشید .

شهدا و خانواده آنان حق بزرگی بر گردن ما دارند و خانواده معلولین ، مجروحین و اسرا انتظار از ما دارند، پس با جان و مالتان در راه خدا جهاد کنید.
امت شهید پرور! می خواهم بگویم جهاد کنید ، می بینم مجاهدید، می خواهم بگویم هجرت کنید، می بینم مهاجرید، می خواهم بگویم صبر کنید ، می بینم صابرید، می خواهم بگویم فتح کنید می بینم فاتحید، می خواهم بگویم عبادت کنید، می بینم عابدید. پس برخیزید و ریشه صدام و صدامیان را از بن کنید و ریشه ظلم و فساد را از روی جهان بردارید .
خدا را سپاس می گویم که به ما جان بخشید و ما را در این بعد از زمان به دنیا آورد و به من توانایی و توفیق داد تا تا در صف جندالله قرار گیرم .و امام را درود می فرستم که ما را از منجلاب فساد نجات داد و با رهنمود هایش من را چنان تربیت کرد که به معبودم می رساند .
من همچون شهیدان، آن گلوله سرخ را دوست دارم که قلبم را سوراخ سوراخ می کند و آن خمپاره و ترکش را دوست می دارم که پیکرم را پاره پاره کند، چرا که از این خاک دان پست رهایی می بخشد و به معبودم می رسم .
ما باید تمامی اعضای دل و جانمان را هدیه کنیم تا اسلام و قوانین حیات بخش آن را در سراسر جهان گسترش یابد.
خدایا! تو شاهد باش که برای تو و به خاطر تو از پدر و مادر ، خانواده و دوستانم بریده ام، زیرا که عشق و دوستی من به تو مهم تر و شیرین تر از عشق و دوستی به آن هاست .

هر لاله که سر زند ز طرف چمنی باشد سندی بنام گلگون کفنی

ثبت است در آن سند که ای روح خدا تو روح منی ، قلب منی ، جان منی

خداوند همه ما را به راه راست هدایت کند .

و سلام

پادگان ولی عصر

غلامرضا صالحی
31/4/1362
پل کرخه