عاقبت قسم دروغ

یا من قَولُهُ حقّ

تاجر طلبکار شکایت پیش آصف‌الدوله، حاکم خراسان، برد. هردو را احضار کرد.

-          به همین حضرت رضا(ع) قسم من از این شخص طلبکارم.

-          به همین حضرت رضا(ع) قسم من به این شخ بدهکار نیستم.

آصف‌الدوله گفت بروید فردا بیایید تا فکر کنم چه باید کرد. مرد زنده‌ای را داخل تابوت گذاشتند و فردای آن روز وقتی تاجرها نشسته بودند با جار و جنجال تابوت را آوردند که سر تقسیم آب این آدم کشته شده. تابوت را گذاشتند و رفتند.

-          این مرده را ببینید و یادتان باشد که مرگ حق است. این تابوت را به دوش بگیرید و دور باغ بگردانید، شاید از خواب غفلت بیدار شوید.

تابوت را برداشتند و دو نفری دور باغ گرداندند.

-          ببین ما را به چه کاری واداشتی. حالا مرده‌کشی باید بکنیم. چرا منکر بدهی خود شدی؟

-          تو که می‌دانستی من آه در بساط ندارم، چرا پیش آصف‌الدوله شکایت کردی. تقصیر خودت است! حالا برو از آصف‌ پولت را بگیر.

برگشتند پیش آصف‌الدوله و دوباره همان دو قسم!

-حالا که هردو منکر هستید، من از این مرده سؤال می‌کنم.

با عصای خود سه بار به تابوت زد و مرده قلابی از تابوت بلند شد و ماجرای شنیده را گفت و دوباره در تابوت دراز کشید! آصف‌الدوله دو هزار تومان تاجر طلبکار پرداخت و تاجر بدهکار را انداخت زندان. چند روز بعد تاجر بدهکار پیغام داد که حاضرم دوهزار تومان را بدهم تا آزاد شوم. آصف‌الدوله پاسخ داد: چون به حضرت رضا(ع) قسم دروغ خوردی باید جریمه شوی. تا سی هزار تومان از او نگرفت آزادش نکرد!                                                                                                                                                                                                         (گذرگاه عبرت، محمد علی کریمی‌نیا، صص 73-75)

یا من وعدُهُ صِدقٌ