دروغ مصلحت آمیز

یا من بطن فخَبَر

بی‌گناه بود ولی پادشاه به کشتن او دستور داد و او هم به حکم «آ«که دست از جان بشوید، هرچه در دل دارد بگوید» شروع کرد به فحش و ناسزا دادن به پادشاه.

-او چه می‌گوید؟

- قربان! آیه قرآن می‌خواند، و می‌گوید: والکاظمین الغیظ و العافین عن الناس!

- او را بخشیدم.

- اما ای پادشاه! این وزیر دروغ می‌گوید، این بی‌ادب شما را دشنام می‌داد.

- آن کلام دروغ بهتر از این سخن راست توست. او بر اساس مصلحت گفت و تو بر اساس خباثت باطنی و دشمنی با آن وزیر.

(گلستان سعدی، باب اول، مدیریت پادشاهان)

یعنی:                                               «دروغ مصلحت‌آمیز به از راست فتنه‌انگیز»

نه اینکه منافع خود را دستاویز قرار دهیم برای توجیه دروغ خود.

یا من علا فقَهَر